Przemoc

Definicja przemocy

Przemoc w rodzinie to jednorazowe lub powtarzające się działanie lub zaniechanie działania naruszające prawa lub dobra osobiste osób najbliższych, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Powyższa definicja wskazuje 4 cechy charakterystyczne dla zjawiska przemocy w rodzinie:

Intencjonalność: przemoc jest zamierzonym działaniem i ma na celu kontrolowanie oraz podporządkowanie osoby doznającej przemocy.
Nierównowaga sił: jedna ze stron ma przewagę nad drugą (przewaga fizyczna, psychiczna, finansowa).
Naruszenie praw i dóbr osobistych: osoba stosująca przemoc, wykorzystując przewagę siły (nie tylko fizycznej), narusza podstawowe prawa drugiej osoby (np. prawo do nietykalności fizycznej, godności, szacunku).
Doświadczanie cierpienia i bólu: osoba stosująca przemoc naraża zdrowie i życie drugiej osoby na poważne szkody. Doświadczanie bólu i cierpienia sprawia, że osoba doznająca przemocy ma mniejszą zdolność do samoobrony.

Formy przemocy

Przemoc fizyczna to celowe użycie siły fizycznej, które powoduje lub z dużym prawdopodobieństwem może spowodować uszczerbek na zdrowiu bądź zagrażać życiu. Przemoc fizyczna może się przejawiać w: popychaniu, odpychaniu, obezwładnianiu, przytrzymywaniu, policzkowaniu, szczypaniu, kopaniu, duszeniu, biciu otwartą ręką i pięściami, biciu przedmiotami, rzucaniu w kogoś przedmiotami, parzeniu itp.
Przemoc psychiczna to działania, które powodują lub z dużym prawdopodobieństwem mogą spowodować krzywdy zdrowotne, fizyczne, psychiczne, moralne lub społeczne. Przemoc psychiczna może się przejawiać w: używaniu wulgarnych, poniżających lub zawstydzających słów, wyśmiewaniu cech, poglądów, przekonań, pochodzenia czy religii, nieustannej krytyce, ograniczaniu kontaktów z rodziną i znajomymi, wmawianiu choroby psychicznej, ograniczaniu wolności, snu czy pożywienia, nakazywaniu i zakazywaniu, stosowaniu gróźb itp. Przemoc psychiczna towarzyszy wszelkim innym formom przemocy.
Przemoc seksualna to zmuszanie do określonych zachowań i kontaktów seksualnych (gwałt, zmuszanie do oglądania lub nagrywania filmów bądź zdjęć pornograficznych, zmuszanie do nieakceptowanych form kontaktów seksualnych, zmuszanie do aktywności seksualnej z innymi osobami itp.).
Przemoc ekonomiczna to odmawianie lub ograniczanie dostępu do wspólnych środków finansowych lub odbieranie zarobionych pieniędzy, uniemożliwianie bądź ograniczanie podjęcia pracy zarobkowej, niezaspokajanie podstawowych potrzeb materialnych rodziny, ale również niszczenie przedmiotów itp.
Zaniedbanie to naruszenie obowiązku do opieki ze strony osób bliskich, ograniczanie lub pozbawianie środków na utrzymanie, pozbawianie jedzenia, ubrania, schronienia, brak pomocy w chorobie, nie udzielenie pomocy, uniemożliwianie dostępu do miejsc zaspokojenia podstawowych potrzeb: mieszkania, kuchni, łazienki, łóżka, itp.

Cykl przemocy w rodzinie

Oznacza pewien cyklicznie powtarzający się ciąg zdarzeń. Zdarzenia te to narastanie napięcia, gwałtowna przemoc i miodowy miesiąc. Przedstawiane są one jako ciąg trzech faz następujących po sobie:

Faza narastania napięcia oraz agresji sprawcy. Każdy drobiazg wywołuje irytację osoby stosującej przemoc, najmniejsza rzecz jest powodem do awantury, sprawca staje się coraz bardziej niebezpieczny, prowokuje kłótnie. Osoba doświadczająca tego stanu stara się opanować sytuację i oddalić zagrożenie. Czasem, nie mogąc wytrzymać napięcia, sama prowokuje spięcie, by wreszcie mieć to za sobą. Następuje wówczas druga faza – gwałtownej przemocy.
Faza gwałtownej przemocy. Z mało istotnych powodów dochodzi do ataku agresji i rozładowania złości. Osoba doświadczająca przemocy doznaje zranień fizycznych i psychicznych, znajduje się w stanie szoku. Stara się uspokoić sprawcę i ochronić siebie. Odczuwa przerażenie, złość, bezradność, wstyd, traci ochotę do życia.
Faza „miodowego miesiąca”. Tutaj wszystko się zmienia. Gdy partner wyładował już swoją złość i zaczyna sobie zdawać sprawę ze swoich czynów, zmienia zachowanie. Tłumaczy się i usprawiedliwia, ma poczucie winy, okazuje skruchę, przeprasza, obiecuje poprawę, zaczyna okazywać ciepło i miłość, przynosi prezenty. Ofiara zaczyna wierzyć w zmianę oraz w to, że przemoc była jedynie incydentem. W tej fazie osoby doświadczające przemocy najczęściej decydują się na wycofanie skargi na sprawcę. Jednak wkrótce znów zaczyna się faza narastania napięcia i wszystko się powtarza. Z biegiem czasu skraca się długość „miodowego miesiąca”, wydłuża się czas trwania faz poprzednich, a ich dotkliwość jest coraz silniejsza.

Przemoc wobec dzieci

Oprócz ogólnej definicji przemocy w rodzinie posługujemy się także definicją krzywdzenia dziecka, która mówi, iż Krzywdzenie dziecka to każde działanie lub bezczynność jednostek, instytucji lub społeczeństwa jako całości i każdy rezultat takiego działania lub bezczynności, który deprawuje równe prawa i swobody dzieci i/lub zakłóca ich optymalny rozwój. Definicja ta wskazuje na kilka aspektów zjawiska krzywdzenia dzieci:

Pokazuje, iż sprawcami krzywdzenia mogą być zarówno osoby (np. matka, ojciec), jak instytucje (np. dom dziecka, szkoła), czy nawet społeczeństwo jako całość (a więc np. obowiązujący system prawny, czy system opieki i pomocy dziecku);
Odróżnia działanie od jego efektów nie podnosząc kwestii intencjonalności „aktu krzywdzenia” oraz odczuwania krzywdy przez ofiarę – wskazując, że postępowanie, które obiektywnie postrzegać możemy jako krzywdzące, nie musi za takie być uważane zarówno przez sprawcę, jak i ofiarę, a swoistym punktem odniesienia jest tu ogólna kategoria „równych praw i swobód dzieci” oraz „optymalnego rozwoju dziecka”;
Wskazuje na aktywny oraz bierny wymiar zjawiska – przykładowo, dziecko traktować można jako krzywdzone zarówno w danym momencie – gdy jest przedmiotem aktu przemocy, jak również później – gdy nie są wobec tego dziecka podejmowane niezbędne działania, np. o charakterze terapeutycznym czy profilaktycznym.

Formy przemocy wobec dziecka

Przemoc fizyczna to wszelkie celowe, intencjonalne działania wobec dziecka powodujące urazy na jego ciele np.: bicie, szarpanie, popychanie, rzucanie przedmiotami, itp. Przemocą będzie również bicie dziecka „dla jego dobra”, „żeby się lepiej uczył”, „żeby się słuchał”, „żeby posprzątał”. To znaczy, że nawet, jeśli za zadaniem bólu kryje się intencja wsparcia lub przyspieszenia rozwoju dziecka mamy do czynienia z przemocą (istnieją bardziej skuteczne, nie krzywdzące metody, niż np. bicie, do zachęcenia dziecka by sprzątnęło pokój).
Przemoc emocjonalna to intencjonalne, nie zawierające aktów przemocy fizycznej zachowania dorosłych wobec dzieci, które powodują znaczące obniżenie możliwości prawidłowego rozwoju dziecka np.: wyzwiska, groźby, szantaż, straszenie, emocjonalne odrzucenie, nadmierne wymagania nieadekwatne do wieku i możliwości dziecka, niszczenie ważnych dla niego rzeczy lub zwierząt, nieposzanowanie granic prywatności, itp. Szczególnie trwałe ślady pozostawia po sobie przemoc ze strony osób ważnych dla rozwoju dziecka, zwłaszcza rodziców. O ile dzieci dość szybko zdają sobie sprawę z odrębności fizycznej od rodziców, o tyle emocjonalnie są z nimi tożsame przez wiele lat. Krzywda płynąca z ich strony ma więc wielki wpływ na utrudnione formowanie się jego relacji z innymi ludźmi, obrazu siebie i wreszcie osobowości.
Wykorzystanie seksualne to każde zachowanie osoby starszej i silniejszej, które prowadzi do jej seksualnego podniecenia i zaspokojenia kosztem dziecka np.: ekshibicjonizm, uwodzenie, świadome czynienie dziecka świadkiem aktów płciowych, zachęcanie do rozbierania się i do oglądania pornografii, dotykanie miejsc intymnych lub zachęcanie do dotykania sprawcy, różne formy stosunku seksualnego, itp.
Zaniedbywanie to niezaspokajanie podstawowych potrzeb dziecka zarówno fizycznych, takich jak właściwe odżywianie, ubieranie, ochrona zdrowia, edukacja, jak i psychicznych jak poczucie bezpieczeństwa, doświadczania miłości i troski. Dziecko zaniedbywane nie odbierając od ważnych dla siebie ludzi dostatecznej ilości sygnałów o ważności swoich potrzeb uczy się, że nie jest ważne i cenne. W ślad za tym mogą iść dwojakie strategie zaradcze: wiara, że tak jest naprawdę i stopniowe wycofywanie się z wszelkiej aktywności lub uciążliwa dla otoczenia walka o dostrzeżenie (tzw. „lepkość”, agresywność lub „dziwność”).

Przemoc wobec innych osób zależnych

Czynniki ryzyka przemocy wobec innych osób zależnych – starszych lub z niepełnosprawnościami:

Zły stan zdrowia i funkcjonalne zaburzenia u osób starszych lub z niepełnosprawnościami.
Zaburzenia funkcji poznawczych u osób starszych lub z niepełnosprawnościami.
Zależność od używek ze strony opiekuna.
Zależność osób starszych lub z niepełnosprawnościami od sprawcy przemocy.
Wspólne zamieszkiwanie.
Czynniki zewnętrzne wywołujące stres zarówno u opiekuna, jak i u osoby zależnej.
Izolacja społeczna.
Historia przemocy.

Zmiany modelu rodziny a ryzyko przemocy:

Stopniowy rozpad więzi społecznych przejawia się nie tylko w zaniku modelu rodziny wielopokoleniowej, ale także w izolacji rodziny od społeczności lokalnej, co sprzyja występowaniu przemocy w rodzinie. Ponadto w społeczeństwie polskim panuje przeświadczenie, że nie należy ingerować w prywatne (rodzinne) sprawy innych osób, co skutkuje obojętnością i bierną postawą wobec przemocy za zamkniętymi drzwiami.

Wykluczenie społeczne osób starszych lub z niepełnosprawnościami a ryzyko przemocy:

Lekceważenie – uznawanie, iż opinie, wyznawane wartości i potrzeby osób starszych lub z niepełnosprawnościami są mniej ważne i mniej cenne.
Nadopiekuńczość – skłonność do wyręczania osób starszych lub z niepełnosprawnościami w wykonywaniu niektórych czynności dnia codziennego.
Protekcjonalność – skłonność do traktowania osób starszych lub z niepełnosprawnościami jako niezdolnych do funkcjonowania bez wsparcia.
Zaniedbanie – pomijanie (świadome lub nieświadome) istotnych potrzeb psychosomatycznych, społecznych i materialnych osób starszych lub z niepełnosprawnościami.
Izolacja społeczna – oddzielenie osób starszych lub z niepełnosprawnościami od reszty społeczeństwa.

Charakterystyka potrzeby osób starszych lub z niepełnosprawnościami doznających przemocy:

zależność od kogokolwiek w realizacji codziennych potrzeb życiowych;
zagubienie, zdezorientowanie;
przejawianie obawy przed opiekunem;
okazywanie agresji, gdy ktoś ją dotyka;
okazywanie lęku, gdy ktoś wchodzi do pokoju;
reakcja lękowa na oferowaną pomoc;
odmowa rozmowy o sytuacji rodzinnej;
robienie aluzji, że są problemy z opiekunem, ale nie podejmowanie konkretnej rozmowy na ten temat.

Przyczyny niezgłaszania przemocy:

strach przed eskalacją przemocy, gdyby ofiara ujawniła dotychczasową przemoc;
nadzieja, że stosunki w rodzinie poprawią się;
brak zaufania do ośrodków zajmujących się problematyką przemocy;
brak wiedzy o formach pomocy oferowanych przez ośrodki przeciwdziałające przemocy;
strach i wstyd przed przyjaciółmi, znajomymi;
brak zaufania do profesjonalistów;
brak wsparcia;
zależność od innych (w tym od sprawcy).

Jak reagować na przemoc w rodzinie?

10 kroków świadka przemocy:

Usłysz.
Zobacz.
Reaguj.
Porozmawiaj z osobą doświadczającą przemocy, powiedz, że jesteś gotowy pomóc.
Zaproponuj gotowość do działania w sytuacji eskalacji przemocy.
Zapoznaj się z możliwościami udzielenia pomocy.
Poznaj adresy i dane kontaktowe do instytucji i organizacji działających na rzecz rodzin dotkniętych przemocą w rodzinie.
Wskaż członkom rodziny nazwy, adresy i kontakt do instytucji i organizacji działających na rzecz rodzin dotkniętych przemocą w rodzinie.
Porozmawiaj z osobą, która stosuje przemoc, powiedz jej, że słyszysz i tego nie akceptujesz.
Zgłoś odpowiednim służbom.

PAMIĘTAJ: lepiej zareagować 10 razy i nie potwierdzić, że coś złego się dzieje, niż nie zareagować i pominąć ten jeden raz, który może doprowadzić do utraty zdrowia lub życia osoby doznającej przemocy!

Tutaj możesz zgłosić przemoc:

112 – telefon alarmowy – zawsze dzwoń, kiedy jesteś świadkiem eskalacji przemocy. To bardzo ważne, by właśnie w tym momencie odpowiednie służby podjęły interwencję.
Komisariaty Policji.
Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (od poniedziałku do piątku, w godz. od 07.30 do 15.30)
Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy domowej (od poniedziałku do piątku, w godzinach od 07.30 do 15.30)
Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”

Co to jest procedura „Niebieskie Karty”?

Wszczęcie procedury „Niebieskie Karty” jest działaniem interwencyjnym podejmowanym w celu przerwania sytuacji kryzysowej, jaką jest przemoc domowa. Do podjęcia tej interwencji zobowiązani są przedstawiciele: ośrodka pomocy społecznej, policji, ochrony zdrowia, oświaty i gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych. Interwencyjny charakter procedury najbardziej jest widoczny w początkowej fazie jej realizacji, a także przy każdym kolejnym zdarzeniu przemocy domowej w rodzinie, której ona dotyczy. W sytuacji ustabilizowania się sytuacji przemocy, realizacja procedury przyjmuje charakter pomocowy.

Co oznacza wszczęcie procedury „Niebieskie Karty”?

Wszczęcie procedury „Niebieskie Karty” następuje poprzez wypełnienie formularza „Niebieska Karta – A”. Procedura „Niebieskie Karty” nie jest postępowaniem w rozumieniu ani Kodeksu postępowania cywilnego, ani Kodeksu postępowania karnego czy też Kodeksu postępowania administracyjnego. Jest to bowiem szereg czynności podejmowanych w celu udzielenia wsparcia i pomocy osobie co do której istnieje podejrzenie, że jest dotknięta przemocą domową, jak również udzielenie potrzebnego wsparcia (np. terapeutycznego) osobie, co do której istnieje podejrzenie że stosuje przemoc domową.

Jaki jest cel objęcia rodziny procedurą „Niebieskie Karty”?

Celem głównym wdrożenia w rodzinie procedury „Niebieskie Karty” jest ochrona zdrowia i życia osób doznających przemocy, zadbanie o ich bezpieczeństwo. Szczególnie istotne jest to w przypadku, gdy przemocy doznają dzieci lub inne osoby zależne – z niepełnosprawnością, osoby starsze i chore.

Co to jest grupa diagnostyczno-pomocowa?

Grupa diagnostyczno – pomocowa jest to zespół specjalistów indywidualnie dobrany do sytuacji rodziny, która została objęta procedurą „Niebieskie Karty”. W jej skład wchodzą zawsze dzielnicowy i pracownik socjalny. W przypadku rodzin, w których są dzieci, do grupy tej mogą być włączeni przedstawiciele oświaty, asystenci rodziny (w przypadku, gdy rodzina korzysta z takiego wsparcia), zdarza się, że przedstawiciele ochrony zdrowia. Jeżeli w rodzinie występują problemy uzależnień i współuzależnieni do grupy diagnostyczno – pomocowej może zostać włączony przedstawicie Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych lub inny specjalista ds. uzależnień. W rodzinach objętych nadzorem lub dozorem kuratora, wchodzi on w skład utworzonej grupy.

Jaki jest cel utworzenia grupy diagnostyczno-pomocowej?

Celem utworzenia grupy diagnostyczno-pomocowej jest udzielenie pomocy osobie/rodzinie w kryzysie w indywidualnym przypadku. W pierwszym etapie realizacji procedury „Niebieskie Karty” pomoc ta ma charakter interwencyjny, w późniejszym są to działania postinterwencyjne, czyli takie, które wzmacniają i wspierają osobę/rodzinę dotkniętą przemocą.

Co robi grupa diagnostyczno-pomocowa?

Grupa diagnostyczno-pomocowa analizuje sytuację rodziny i dzieli pomiędzy swoich członków zadania, które należy zrealizować na rzecz tej rodziny w ramach kompetencji służbowych każdego z nich Grupa diagnostyczno-pomocowa to interdyscyplinarny zespół specjalistów z różnych dziedzin.
Członkowie grupy dokonują podziału zadań zgodnie z posiadanymi kompetencjami. Zadania te są realizowane przez nich w ramach wykonywanych obowiązków służbowych.
Każdy z członków grupy realizuje zadania zgodnie z posiadanymi kompetencjami, np.:

Dzielnicowy: realizuje zadania wynikające z Ustawy o Policji oraz innych aktów prawnych regulujących wykonywanie przez niego obowiązków w ramach pełnionej służby.
Przedstawiciel oświaty: realizuje zadania wynikające z aktów prawnych regulujących wykonywanie przez niego obowiązków służbowych.
Pracownik socjalny: realizuje zadania wynikające z Ustawy o pomocy społecznej.
Przedstawiciel KRPA: realizuje zadania wynikające z Ustawy o wychowaniu w trzeźwości.

Podział zadań dla poszczególnych członków grupy diagnostyczno-pomocowa zostaje zawarty w planie pomocy rodzinie.

Dlaczego interdyscyplinarna współpraca jest ważna?

Brak planu pomocy, współpracy i spójności zadań nie przyniesie oczekiwanego efektu, jakim jest ustanie przemocy i poprawa sytuacji rodziny, szczególnie osób doświadczających przemocy.
W realizacji procedury „Niebieskie Karty” niezwykle istotna jest współpraca pomiędzy członkami grupy diagnostyczno-pomocowej wzajemnie oraz pomiędzy członkami grupy a osobą doznającą przemocy i stosującą przemoc. Realizacja procedury „Niebieskie Karty” oparta jest o zasadę współpracy. Brak współpracy ze strony członków rodziny objętych procedurą „Niebieskie Karty” nie wstrzymuje prac grupy diagnostyczno-pomocowej.
W sytuacji, gdy rodzina podejmie współpracę z grupą przy realizacji założonego planu pomocy i zostanie on zrealizowany, a przemoc ustanie będzie możliwe zakończenie procedury „Niebieskie Karty”.

Co to są posiedzenia grupy diagnostyczno-pomocowej?

Każdy z członków grupy realizuje swoje zadania w ramach obowiązków służbowych. W określonych odstępach czasu członkowie grupy diagnostyczno-pomocowej spotykają się w ramach interdyscyplinarnej współpracy na posiedzeniach grupy w celu wymiany informacji, omówienia bieżącej sytuacji rodziny oraz realizacji zadań. Posiedzenia grupy są częścią działań podejmowanych przez jej członków. Na posiedzenia grupy diagnostyczno-pomocowej zapraszana jest osoba doznająca przemocy i wzywana jest osoba stosująca przemoc.

Czy osoba pokrzywdzona przemocą i sprawca przemocy uczestniczą w posiedzeniach grupy diagnostyczno-pomocowej jednocześnie?

Posiedzenia grupy diagnostyczno-pomocowej z udziałem osoby doznającej przemocy i stosującej przemoc zawsze odbywają się w innym terminie. Nie ma możliwości, by osoby te uczestniczyły w posiedzeniu grupy jednocześnie.

Czy wszczęcie procedury „Niebieskie Karty” niesie za sobą jakiekolwiek korzyści?

Rodzina objęta procedurą „Niebieskie Karty” otrzymuje kompleksową pomoc specjalistów z różnych dziedzin. Jest to pomoc psychologiczna, prawna, socjalna. Działania grupy diagnostyczno-pomocowej kierowane są zarówno do osób pokrzywdzonych przemocą, jak i stosujących przemoc. Niewątpliwą korzyścią z realizacji procedury „Niebieskie Karty” jest indywidualne podejście do każdej rodziny i udzielenie konkretnej pomocy.

Czy dzielnicowy i pracownik socjalny muszą przychodzić do domu, tam gdzie jest procedura „Niebieskie Karty”?

Tak. Prace grupy diagnostyczno-pomocowej polegają między innymi na wizytowaniu miejsca zamieszkania rodziny oraz sprawdzaniu jej sytuacji pod kątem występowania przemocy i jej nasilenia. Takie wizyty odbywają się zazwyczaj raz na miesiąc.

Czy mąż może założyć „Niebieską Kartę” żonie, czy tylko żona mężowi?

Procedura „Niebieskie Karty” zostaje wszczęta przez przedstawiciela uprawnionej do tego instytucji w przypadku powzięcia informacji o podejrzeniu występowania przemocy domowej. Procedurę wszczyna się bez zgody osoby doznającej przemocy i stosującej przemoc. Nie istnieje w związku z tym możliwość, by to żona założyła mężowi procedurę „Niebieskie Karty” lub odwrotnie. Procedura prowadzona jest w rodzinie, a nie przeciwko konkretnej osobie.

Co oznacza interwencja w przypadku procedury „Niebieskie Karty”?

W ramach wszczętej procedury „Niebieskie Karty” możliwe są przykładowe interwencje:

Wobec osoby stosującej przemoc domową:

Wydanie przez Policję lub Żandarmerię Wojskową dla osoby stosującej przemoc
natychmiastowego nakazu opuszczenia mieszkania i zakazu zbliżania się do niego;
Wydanie zakazu zbliżania się do osoby doznającej przemocy na określoną odległość;
Wydanie zakazu kontaktowania się z osobą doznającą przemocy, w tym za pośrednictwem środków komunikacji zdalnej;
Wydanie zakazu przebywania w określonych miejscach, w których zazwyczaj przebywa osoba doznająca przemocy;
Skierowanie osoby stosującej przemoc do Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w celu
objęcia jej procedurą nałożenia obowiązku leczenia odwykowego;
Zobowiązanie osoby stosującej przemoc do udziału w programie korekcyjno-edukacyjnym lub psychologiczno-terapeutycznym;
Zawiadomienie Prokuratury lub Policji o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w związku ze stosowaniem przemocy w rodzinie;

Wobec osoby doznającej przemocy domowej:

Udzielnie osobie doznającej przemocy bezpłatnego schronienia w Ośrodku Interwencji Kryzysowej;
W związku z zagrożeniem zdrowia i życia dziecka w wyniku występowania przemocy domowej interwencyjne zapewnienie ochrony i umieszczenie u innego, niezamieszkującego wspólnie członka rodziny lub w pieczy zastępczej;
Zawiadomienie Sądu Rodzinnego o niepokojącej sytuacji dzieci;

O Zespole Interdyscyplinarnym

Na mocy Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej istotnym elementem systemu przeciwdziałania przemocy, który integruje działania wielu służb, jest Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy Domowej.

Zespół Interdyscyplinarny do spraw przemocy domowej w Gminie Radwanice ul. Przemysłowa 7a, 59-160 Radwanie, tel. 767592029

Uznając, iż przemoc domowa narusza podstawowe prawa człowieka, w tym prawo do życia i zdrowia oraz poszanowania godności ludzkiej, mając na uwadze, że władze publiczne mają obowiązek zapewnić wszystkim obywatelom równe traktowanie, poszanowanie ich praw i wolności, a także w celu zwiększenia skuteczności przeciwdziałania przemocy domowej na terenie Gminy Radwanice, powołany został Zarządzeniem Wójta Zespół Interdyscyplinarny do spraw przemocy domowej w Gminie Radwanice.

Zespół Interdyscyplinarny stanowią przedstawiciele służb miejskich, instytucji i organizacji działających w obszarze wsparcia społecznego. Działania Zespołu zmierzają do poprawy sposobów udzielania pomocy osobom doświadczającym przemocy, ich najbliższemu otoczeniu poprzez kreowanie lokalnej polityki wobec problemu i wypracowywania procedur oraz standardów.

Cele Zespołu Interdyscyplinarnego

pomoc osobom i rodzinom dysfunkcyjnym w przezwyciężaniu problemów,
efektywne podejmowanie działań interwencyjnych i pomocowych w momencie zaistniałego problemu,
współdziałanie z innymi podmiotami przy rozwiązywaniu problemu i przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie,
opracowanie i realizacja gminnego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie i ochrony ofiar przemocy w rodzinie.

Zadania Zespołu Interdyscyplinarnego

Diagnozowanie problemu przemocy w rodzinie w zakresie wykonywania obowiązków służbowych i zawodowych.
Podejmowanie działań w środowisku zagrożonym przemocą w rodzinie mających na celu przeciwdziałanie temu zjawisku.
Przyjmowanie zgłoszeń dotyczących przemocy domowej i uruchamianie procedur mających na celu powstrzymanie przemocy.
Podejmowanie interwencji w środowisku wobec rodziny dotkniętej przemocą oraz opracowanie stosownej strategii postępowania (procedura „Niebieskiej Karty”).
Kierowanie ofiar i sprawców do specjalistycznych ośrodków udzielających wsparcia oraz zajmujących się rozwiązywaniem problemów przemocy.
Gromadzenie informacji na temat instytucji udzielających pomocy rodzinom, w których występuje zjawisko przemocy domowej.
Występowanie z zawiadomieniami do prokuratury o podejrzeniu popełnienia czynów określonych w art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.
Zwiększenie wrażliwości społecznej na zjawisko przemocy w rodzinie.
Współpraca z mediami w ramach upowszechniania informacji dotyczących zjawiska przemocy w rodzinie.

Posiedzenia Zespołu Interdyscyplinarnego

Posiedzenia Zespołu odbywają się w zależności od potrzeb, jednak nie rzadziej niż raz na 2 miesiące.

Podstawy prawne działania Zespołu Interdyscyplinarnego

Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy domowej. (Dz. U. z 2024 r. poz. 424)

UCHWAŁA NR LIII/382/23 RADY GMINY W RADWANICACH z dnia 22 czerwca 2023 r. w sprawie trybu i sposobu powoływania oraz odwoływania członków Zespołu Interdyscyplinarnego w Radwanicach

ZARZĄDZENIE NR 0050.144.2023 WÓJTA GMINY RADWANICE z dnia 19 września 2023 r. w sprawie powołania członków Zespołu Interdyscyplinarnego w Radwanicach

+48 690479079

adres@adres.pl